Το Ακρώτηρι είναι μια κοινότητα της επαρχίας Λεμεσού που ξεχωρίζει για την ιδιαίτερη ομορφιά της, την πλούσια ιστορία της και την πληθώρα των φυσικών θησαυρών της. Το χωριό είναι κτισμένο νοτιοδυτικά της αλυκής Λεμεσού και  βορειοδυτικά της επισταθμίας Ακρωτηρίου, μ’ άλλα λόγια απλώνεται ανάμεσα στο ακρωτήρι Ζευγάρι και στο ακρωτήρι Γάτας

Στους βόρειους χαμηλούς γκρεμούς του χωριού, που έχουν μπροστά τους την αλυκή Λεμεσού, προσέκρουαν τα κύματα της θάλασσας, μια και δεν είχε ακόμη σχηματιστεί η Χερσόνησος του Ακρωτηρίου. Συγκεκριμένα, υπήρχε μόνο  το νοτιότερο άκρο της σημερινής Χερσονήσου  και ήταν ένα μικρό νησάκι. Με το πέρασμα του χρόνου, το νησάκι αυτό συνδέθηκε με δυο βραχίονες στεριάς με το υπόλοιπο το νησί.

Ιστορικά στοιχεία και Αρχαιολογία

Η μακρά ιστορία του Ακρωτηρίου διαφαίνεται μέσα από τα αρχαιολογικά ευρήματα της περιοχής. Το Ακρωτήρι και συγκεκριμένα στην τοποθεσία Αετόκρεμμος, σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Κέντρου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης και Ενημέρωσης Ακρωτηρίου,   βρίσκεται η πρώτη τοποθεσία του νησιού που κατοικήθηκε από ανθρώπους κατά την προνεολιθική εποχή. Ειδικότερα, οι κάτοικοι του Αετόκρεμμου ήταν κυνηγοί/ τροφοσυλλέκτες και τρέφονταν με νάνους ιπποπόταμους,  νάνους ελέφαντες και άλλα ζώα. Η ίδια περιοχή, συνέχισε να κατοικείται και σε νεότερες της προνεολιθικής περιόδου, όπως την ελληνιστική, ρωμαϊκή και βυζαντινή εποχή. Περισσότερα: Αρχαιότητες

Αξίζει να γνωρίζει κανείς πως το Ακρωτήρι είναι εντός των ορίων των βρετανικών στρατιωτικών βάσεων. Επιπρόσθετα, βάσει συμφωνίας που υπογράφηκε το 1960, οι Ακρωτηριώτες θα αποζημιώνονταν από τους Βρετανούς  για να εγκαταλείψουν το χωριό, έχοντας όμως το δικαίωμα να μένουν στην περιοχή 28 μέρες το χρόνο, με σκοπό να καλλιεργούν τη γη τους.  Οι Ακρωτηριώτες πήραν την αποζημίωση, έφυγαν από το χωριό και επέστρεψαν για να μείνουν τις 28 μέρες που δικαιούνταν. Από τότε, όμως, δεν ξαναέφυγαν από το χωριό τους  παρά τις αυστηρές υποδείξεις του βρετανικού στρατού. Τελικά, το 1995, οι βρετανικές βάσεις αναγνώρισαν επίσημα το χωριό. 

Πληθυσμός

Το Ακρωτήρι κατάφερε να νικήσει την αστυφιλία, να κρατήσει αλλά και να αυξήσει τον πληθυσμό του. Μόνη εξαίρεση ήταν η μικρή μείωση πληθυσμού που σημειώθηκε το 1973 σε σχέση με το 1960. Ειδικότερα, σύμφωνα με την απογραφή του 1960, οι κάτοικοι του χωριού ήταν 710, ενώ το 1973,  653. 

Πολλοί κάτοικοι έχουν βρει εργασία στον τόπο τους, γεγονός που συντείνει σημαντικά στη συγκράτηση του πληθυσμού στο Ακρωτήρι.  Ένας σημαντικός αριθμός των κατοίκων εργάζεται στις βρετανικές βράσεις και, συγκεκριμένα, στο αγγλικό στρατιωτικό αεροδρόμιο που βρίσκεται στα νοτιοανατολικά του Ακρωτηρίου.

Σ’ αυτό το σημείο, πρέπει να αναφερθεί πως εξαιτίας της γειτνίασης του χωριού με την επισταθμία Ακρωτηρίου υπάρχουν σημαντικά προβλήματα.  Συγκεκριμένα, τα στρατιωτικά αεροπλάνα και ελικόπτερα υπερίπτανται συχνά του οικισμού με αποτέλεσμα την πρόκληση ηχορύπανσης και δυσφορίας. Ταυτόχρονα, επικρατεί έντονη ανησυχία για τις αντένες των βρετανικών βάσεων, γιατί λόγω της χρήσης τους δημιουργούνται αρκετά προβλήματα υγείας στους κατοίκους. Για αυτό το λόγο το Κοινοτικό Συμβούλιο καθώς και άλλα Οργανωμένα Σύνολα μάχονται με όλα τα νόμιμα μέτρα για την κατάργηση των αντενών.

Χρονολογία Αριθμός Κατοίκων Χρονολογία Αριθμός Κατοίκων
1881 287 1973 653
1901 306 1982 604
1946 485 2001 683
1960 710    

Πηγές:

Αρχείο Κοινοτικού Συμβουλίου Ακρωτηριού

Μεγάλη Κυπριακή Εγκυκλοπαίδεια, τ. 1, εκδόσεις Φιλόκυπρος, Λευκωσία 1987

Ιστοσελίδα Κέντρου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης και Ενημέρωσης Ακρωτηρίου:www. akrotirienvironment.com